Afgelopen zaterdag stond de tweede editie van We Are Electric op het programma. De eerste editie bleek niet bij iedereen even goed gevallen te zijn getuige de reacties van een aantal mensen op de vraag of ze meegingen. "Nee, zeker niet" was hun simpele antwoord. Waarom ben ik dan wel gegaan?
Om te beginnen was ik er de eerste keer niet bij. De tweede reden is dat het bed van mijn vriendin hemelsbreed 200 meter van de mainstage af staat en de derde, toch zeker wel de belangrijkste was de line up. Elk festival waar Homework, Joost van Bellen, Joop Junior, de sluwe vos en Benny Rodrigues zijn is over het algemeen de moeite waard. Daar bovenop is het groene gevoel van Dr. Elektroluv toch ook iets wat aantrekt. Het commerciëlere top 40 kantje kwam onder andere van Mike Mago, de man achter het niemendalletje genaamd Outlines, en de dj set van Rudimental.
Op het allerlaatste moment bleek het festival uitverkocht en dat is een prestatie. Het Klokgebouw is niet de kleinste en populairste venue van Nederland en heeft zelfs met Awakenings moeite om uit te verkopen. Aan het gebouw kan het haast niet liggen. Uiteraard is het gebouw met de gigantische klok (inderdaad, daarom dus) erop in de voormalig verboden stad niet de meeste gezellige tent van het land, maar de industriële inrichting van het gebouw en dito sfeer dat het ademt, zijn uitermate geschikt voor technofeesten en aanverwante activiteiten. Uitermate geschikt voor We Are Electric dus ook.
De binnenkomst verliep vlotjes en vriendelijk. De rij voor de muntenkassa was gigantisch. Als ervaren festivalganger weet ik inmiddels wel dat ik contant geld mee moet nemen naar een festival, want deze rijen gaan vele malen sneller. Binnen enkele minuten stond ik dan ook met een zelfvoldane blik en een hand muntjes op de dansvloer van de Ecstatic stage te luisteren naar 2manydjs. Een bomvolle zaal ging op dat moment al los op de klanken van de broertjes Dewaele. Vroeger overigens bekend onder de bijzondere naam The flying/fucking Dewaele Brothers. Na een half uur geluisterd te hebben besloten we even een blik te werpen op het VIP dek, dat met uitzondering van de locatie niet veel weg had van iets wat very belangrijk was. Of het moeten de twee staan tafels geweest zijn.
Op weg naar de Electric stage maakten we een pitstop op het toilet. Bij de heren was het weliswaar druk, maar wachten was de hele avond niet aan de orde. Een schoon toilet was dat ook niet, maar slechter dan het gemiddelde toilet op een festival was het zeker niet. Bovendien, houdt het maar eens schoon met een club vol twintigjarigen waarvan de ogen zo scheef staan dat ze al moeite hebben met zonder de kantjes te raken door een open deur te lopen, laat staan in een wc pot te plassen. Hinderlijk was het geheel echter niet.
Na een klein stukje Rudimental waarbij de zaal echt helemaal los ging, kozen we de Electric stage om even diep de muziek in te gaan. De jonge heren van Homework draaiden ondanks de meervoudige uitval van het geluid een waanzinnig lekkere set. Na ze voor het eerst gehoord te hebben op Welcome to the Future 2013 was ik eigenlijk al om. De set van zaterdag bewees maar weer eens waar de heren toe in staat zijn. Met een vijfvoudige geluidsuitval in een half uur toch een volle dansvloer houden is een buitengewone prestatie. Vervolgens was het de beurt aan Joop Junior waarmee mijn eerste kennismaking eveneens op het hiervoor genoemde festival was. Destijds was ik niet bijster onder de indruk, maar dat maakte de beste man goed. Wat een bazenset! Deze hoort zeker thuis in mijn top 10 van 2014.
Een van de namen waar ik naar uitgekeken had was Joost van Bellen. En terecht. Dit Nederlandse house icoon stelt nooit teleur. Vergeet Tiesto, van Buuren en Hardwell, dit is een van de mannen die house in Nederland groot heeft gemaakt. Fantastisch ook om te zien hoe deze vijftiger een zaal vol twintigers volledige uit zijn dak liet gaan op onvervalste technisch perfecte house.
Na dit geweld maakten we nog een rondje langs de velden en kreeg ik nog eens goed de kans om het publiek te observeren. Een erg vermakelijke bezigheid. Een grotere mix heb ik zelden gezien. Van het standaard festival publiek tot vijftigers, van hipsters tot hippies, van nerds tot annabooltjes, alles was er. Los van die enkeling die in hun enthousiasme dwars door je heen liep was de sfeer dan ook fantastisch.
Na een rondje over het eetplein met helaas hoofdzakelijk fastfood begaven we ons wederom via de Magnetic zaal. Daar stond Pendulum te draaien waardoor ik alleen maar harder van ging lopen. Naar de andere zaal. De korte uitstapjes naar de Magnetic zaal konden mij niet bekoren. Iets wat met mijn muziekvoorkeur overigens vrij logisch is. De liefhebbers hadden het in ieder geval naar de zin, want ook daar ging het zoals de hele avond los.
De afsluiter voor ons was die andere house pionier Benny Rodrigues. De man die het hele jaar al de ene waanzinnige set na de andere in elkaar draait en zijn hand niet omdraait voor een muzikale trip van 10 uur bewees mij in ieder geval weer eens waarom hij behoort tot de crème de la crème van de dj’s.
Na het laatste deuntje van Benny besloten we te gaan, waarna ik moe maar voldaan drie minuten later op de bank thuis kon terugdenken aan een heerlijk feestje!
Reporter:
Alexander Strack van Schijndel
Meer info evenement
Foutje gezien? Let us know!