De dansgoden winnen van de weergoden.
Zaterdagochtend, met een hoofd nog vol in de slaapkreukels grijp ik mijn Iphone. Eerst maar eens even de weer-app checken. Ai!!,Wekenlang keek ik uit naar Emporium. Mijn app voorspelde dat waar ik al bang voor was. Bagger weer, 13 graden en regen. Zwemporium dus, schoot er door mijn hoofd.
Na een verkwikkende douche dook ik mijn kledingkast in. Wat doen we aan? Mijn keuze viel op een oude zwarte jeans en dito hoody. Gehuld in deze warme kleding keek ik uit het raam. Wat?? Zon?? Inderdaad, het leek erop dat het vernoemen van de diverse stages naar Hindoestaanse goden toch zijn vruchten had afgeworpen.
Hop, met mijn dansvrienden de auto in en op naar Wijchen!
Sinds jaar en dag staat Emporium garant voor wat speciaals. Tijdens deze editie stond recreatiegebied De Berendonck in Wijchen in het teken van The Colours of India. Evenals de vorige zeven edities waren ook dit jaar weer alle 20.000 kaarten tot de laatste VIP plek verkocht. Maar liefst negen stages. Vanwege het thema vernoemd naar Hindoe goden, tempels, filmgenres en zelfs de alom bekende kamasutra. De line up liet ook dit jaar weinig te wensen over.
Na zonder noemenswaardige problemen de auto in een als parkeerplaats ingericht weiland gedumpt te hebben liepen we in een heerlijk warm zonnetje de dreunen tegemoet. In een recordtijd van minder dan tien minuten waren we door de controle, hadden we een kluisje en munten gehaald en werd er geproost op de zon.
De dag werd begonnen bij de mainstage. We hebben in mijn vriendenkring de goede gewoonte om elk festival met minmaal een kleine delegatie daar links vooraan te staan. Dus wie me zoekt…..
Mainstage dus. Voor de gelegenheid met de Taj Mahal als achtergrond. Een van de zeven nieuwe wereldwonderen. Gelet op de weersvoorspelling had het me niet onverstandig geleken om deze te vergezellen van een 8ste wereldwonder. Te weten een overkapping. Op dat moment stond la Fuente te draaien. Het lukte hem aardig om het tamme publiek op te warmen. Het muzikale stokje werd overgenomen door Shermanology. Het lijkt inmiddels een ongeschreven regel te zijn geworden om bij elk festival met meer dan vier stages dit duo te boeken. En terecht. Het zal ongetwijfeld niet ieders ding zijn, maar alleen de stem van de zangeres zorgt er al voor dat je zowel bij dertig boven als bij tien graden onder nul het kippenvel in je bilnaad hebt staan.
Onze rondreis door India werd voorgezet naar Varanasi. Deze stage was evenals de stad in India geplaatst aan het water. Wel prettig dat het in dit geval niet de Ganges was, maar het Berendonck. Toch net even wat frisser. Op weg kwamen we nog de bekende poedergevechten tegen. Keurig geklede mensen begaven zich op dit slagveld om vervolgens terug te komen als lopende regenbogen.(Check
de foto’s van Filip Appeldoorn op de site voor een impressie hiervan.)
Op deze house stage stond Sick Individuals te draaien. Leuke gasten met een frisse sound en een rare naam waarvan we zelf de herkomst niet eens weten. Ziek dus, maar op een goede manier.
Helaas begon het rond zessen toch wat fris te worden en besloten we Shiva binnen te duiken. Deze technotent, genaamd naar de god van het welzijn, deed zijn naam eer aan. Onder andere Daniel en Juan Sanchez, 2000 and one, Oliver Weiter en Len Faki stonden op de line up. Knallen dus en onmogelijk om stil te blijven staan.
Aangezien een beetje gezonde sex op deze dag ook niet mocht ontbreken werd toch nog even de kamasutra stage aangedaan. Niemand minder dan John O’Callaghan stond daar als een baas te draaien. Deze, in mijn ogen, held draait heerlijk stevige trance en is met enige regelmaat te horen in de radioshow van Ferry Corsten. Voor de mensen die hem niet kennen. Zoek deze man op bij een volgend festival. Absoluut de moeite waard.
Om maar even een blijk van mijn veelzijdige muzieksmaak te geven besloot ik toch ook maar eens bij een hardstyle stage te gaan kijken voor het betere beukwerk. Als er planken hadden gelegen waren deze er zeker door ons uitgestampt!. Niet helemaal mijn ding, maar zo af en toe gewoon erg lekker. Na een tussenstop bij Don Diablo was het weer technotijd.
2000 and one draaide in de Shiva… en hoe!! Wat een heerlijke set. Dreunende baslijnen vulde de tent die tot de nok toe gevuld was. Hoe gezellig en warm het binnen was, zo koud en nat was het buiten. Met bakken viel het uit de lucht. Dat mocht echter voor de diehards de pret niet drukken. Poncho aan en gaan was het devies. Zelfs de Taj Mahal met als afsluiters Nicky Romero en Showtek bleef vol en werd een groot gezellig kolkend modderbad.
Terwijl ik aan het eind van de dag naar het vuurwerk stond te kijken overdacht ik het festival. Mijn eerste Emporium. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik ondanks alles heb genoten. De organisatie leek aan alles gedacht te hebben. Voldoende toiletten, geen belachelijke drankprijzen, leuk publiek, geen overval festival terrein waar je over de koppen kunt lopen en bovenal een prima en vooral heel veelzijdige line up.
Was er dan echt niets negatiefs? Jawel, het geluid was op sommige stages niet helemaal lekker, waardoor de hoge tonen de overhand hadden en de bass naar mijn smaak te weinig aanwezig was. Vooral op de main leek dit het geval te zijn. Uiteraard was het weer bagger. Dat was ook zeker dat het publiek een stuk minder uitbundig was dan op een zonnige zomerdag. Ondanks het slechte weer was de sfeer goed. Klinkt dit goed? Check dan zeker op 29 juni
Dreamfields Festival in Lathum. Ook dit feest is van dezelfde organisatie en absoluut de moeite waard.
See u there!
Meer info evenement
Foutje gezien? Let us know!