Down Under Festival gaat kopje onder
Wat doe je als je in economisch mindere tijden toch graag naar een feestje wilt? Schrijven of fotograferen voor Guestzone natuurlijk! De minder fortuinlijke creatieve medemens onder ons richt zich uiteraard op kortingsacties of aanbiedingen.“Bied mee!” 2 kaarten voor Down Under festival op 19 april van af €1,-, kopte Vakantieveilingen. Line up? Bassjackers, Sidney Samson, Luciën Foort, RAM, Artento Divini, Rank 1 en anderen. Succesvolle artiesten die hun naam in de clubscene allang bewezen hebben. Wie een leuk, klein festivalletje voor een betaalbare prijs wil bezoeken, laat zo’n kans natuurlijk niet schieten. Weken voor aanvang was het evenement daarom allang uitverkocht. Maar of het nou zo’n slimme keus was?...
Laten we beginnen bij het begin. Goed gemutst reisden we begin middag naar verluid naar de gezelligste stad van het zuiden. Eenmaal aangekomen, doken we meteen de dichtstbijzijnde woonwijk in om de auto te parkeren en reiskosten uit te sparen. Als we dan toch op de goedkope toer gaan ;). Een klein wandelingetje verder schoven we gezellig aan in de lange rij voor de ingang. Jong en oud bleken aangetrokken door een van de eerste festivals van het jaar. En wie gaf ze ongelijk? Heerlijk warme zonnestralen gloeiden over onze huidjes en lichten het strandje en nabijgelegen podia kleurrijk op. Werkelijk waar een plaatje! Wat een heerlijk begin van het festivalseizoen!
Verrukt van het mooie weer, merkten we nauwelijks dat we kennelijk een half uurtje in de rij voor de ingang hebben gestaan. Bij het innemen van de drinkflesjes tijdens de controle, gooide ik per ongeluk de mijne tegen het hoofd van een aantrekkelijke dame naast me in de rij. Excuses nog daarvoor! Eenmaal binnen was het tijd voor de andere gebruikelijke rituelen: wc’s opzoeken, consumptiebonnen en drinken halen. En daarmee werden we ruwweg wakker geschud uit onze fijne ‘zomerroes.’ Wat een ongelooflijk zooitje ongeregeld.
Hoe moet het niet?
Het begon al bij het eerste ritueel, plassen. We werden geweigerd door een beveiliger bij de toiletten. Toiletbandjes schenen we nodig te hebben. Goed, waar konden we die halen? Hij wees ons naar de muntverkoop. Daar heengelopen troffen we hopeloos lange wachtrijen aan. Hoe hopeloos? Nou de organisatie had 8 kassa’s geregeld met onervaren personeel voor 8.000 bezoekers. Drie kwartier later waren we eindelijk aan de beurt. Ons kassavrouwtje leek zonder hulp van een telraam nauwelijks te kunnen rekenen, dus hielpen we haar maar even een handje. Ik zag achter vele rollen toiletpapier liggen. Volgens mijn jarenlange feestervaring betekent dit meestal maar een ding. Het is alleen hier verkrijgbaar. We namen er eentje mee voor de zekerheid. Wachtende toiletgangers zijn ons hier eeuwig dankbaar voor.
Onze partysfeer werd er niet beter op toen we ook bij het halen van drinken eeuwig moesten wachten. Het voelde alsof je je begaf tussen hongerige Afrikaantjes die onderling strijden voor de laatste voedselpakketten die uitgedeeld worden Unicefmedewerkers. Alsof je moest vechten voor je plekje op de ark van Noah voor de grote zondvloed komt. Lopen naar een andere bar zat er niet bij. Er waren er maar twee. Eentje bij de housestage en eentje voor de trancearea. En dat voor 8.000 bezoekers!! Wat dacht Mania Events nou? Gingen ze er nou werkelijk van uit dat twee onderbezette barretjes genoeg zouden zijn voor 8.000 betalende feestgangers? Wij gingen daarom op onderzoek uit. Het bleek dat er 1.000 extra kaarten waren verkocht ten opzichte van vorig jaar. Faciliteiten waren daar niet op aangepast. Nu bedroeg de gemiddelde wachttijd voor het halen van een biertje 30 minuten! Alternatieven als het bijvullen van je flesje waren er niet. Voor het halen van consumptiebonnen, wc-bandje en twee drankjes waren we dit keer in totaal anderhalf uur kwijt. Onacceptabel!
Ook voor het eigen personeel was het geen doen. De meesten konden pas tegen het einde van de dag pauze houden. En dan raakte het bier ook nog eens op. Personeel besloot hierop feestgangers pas te helpen als het vat was bijgevuld. Met zulke lange wachttijden, ontstane irritaties en gebrek aan alternatieven konden ongeregeldheden niet wegblijven. Enkele wachtenden begonnen uit boosheid en frustratie letterlijk de bar af te breken. De barre omstandigheden zorgden dus uiteindelijk voor onveiligheid van het eigen personeel.
Niet alleen was het logistiek gezien één groot drama ook het geluidskwaliteit was van bedroevend niveau. Omwonenden hadden voorgaande jaren geklaagd over de geluidsoverlast. Nu produceerden de geluidsboxen bij de house nauwelijks meer decibellen dan je stofzuigende grootmoeder. Het stond zo zacht afgesteld dat je bij de bar, waar je al gedwongen zo lang moest wachten, amper muziek kon horen. En wat je hoorde, klonk ook nog eens zwaar vervormd. Triest. We besloten hier geen tijd te verspillen. Muziek van Sidney Samson of Bassjackers kan hier onmogelijk tot zijn recht komen.
En wat stond daar in vredesnaam voor danseres op het podium? De schone blondine leek zwaar onder invloed van iets en kon amper nog dansen. Waarom haalde de organisatie haar toch niet van het podium af? Iedereen had het erover.
Tenslotte vernamen we op de terugweg nog informatie over de ontstane chaos door het kluisjesbeleid. Voor 8.000 bezoekers had men slechts 300 kluisjes gereserveerd. Veels te weinig! En dan bleek dat de organisatie ook nog eens te weinig wisselgeld had geregeld. Het is toch geen moeilijke rekensom om 300 keer 5 euro achter de hand te houden? Sommige feestgangers kregen dus niets terug ondanks hun rechtmatige borgteruggave. Ronduit schandalig!
Je vraagt je misschien af waarom mensen dan toch bleven. Het geluid op de housestage mocht dan misschien waardeloos zijn, bij de trancearea was het booming business. Aangevuld met heerlijke sets van Max Graham, Artento Divini, RAM, Richard Durand en als afsluiter Rank 1. Vooral Richard Durand en later Rank 1 wisten het publiek goed aan te voelen. Stevige sets met lekker veel classics. Ondanks alle beperkingen en irritaties creëerden zij mede geholpen door het fantastische weer toch een gezellige, feestelijke sfeer.
Conclusie
Vorig jaar was Down Under Festival een geslaagd concept. Dit jaar een logistiek drama. Het mooie weer, de dikke line up en de sfeervolle trancestage hebben het feest toch een beetje gered. We begrijpen dat je voor een toegangskaart van vijf a tien euro op vakantieveilingen niet te veel mag verwachten, want er zal toch ergens op bezuinigd moeten worden. Maar de keuzes die Mania Events in onze ogen voor heeft gemaakt zijn onacceptabel.
Volgend jaar moet het absoluut beter, want anders kan de organisatie gelijk opdoeken. Jammer want de fraaie locatie heeft veel potentie. Een gemiste kans dus van Mania Events.
Pluspunten
• Goedkope festivalprijs
• Leuke line up en programmering
• Familiegevoel op trancestage
• IJzersterke sets van Richard Durand & Rank 1
• Fraaie locatie aan het water
• Prachtig zonnig festivalweer
Minpunten
• Logistiek drama Mania Events
• Irritaties en frustraties door lange wachttijden
• Danseres onder invloed
• Armzalige bar- en kassabezetting
• Treurig geluidsvolume housestage
• Onveilig door kans op oververhitting of verdrukking
• Erbarmelijk kluis / garderobe beleid
• Ontbrekende afvalbakken
Klik hier voor de foto's op onze site en hier op onze Facebookpagina.
Reporter:
Alexander Strack van Schijndel
Meer info evenement
Foutje gezien? Let us know!