
Vorig jaar rond deze tijd mailde ik wanhopig naar Guestzone. Een weekend in Amsterdam bij DGTL aan het begin van het festivalseizoen bracht mij toen namelijk in enorme verwarring. We schrijven begin april en voor mij was het toen al duidelijk. Dit was het beste festival van 2014. Hoe gaat iemand hier over heen? In gedachten schreef ik in plaats van de gebruikelijke review al een brief aan de organisatie waarin ik ze bedankte voor het verpesten voor mijn verdere festivalseizoen. Uiteindelijk werd het toch een review die je hier nog even terug kunt lezen. Het seizoen bleek door uitstekende festivalkeuzes de rest van de zomer gelukkig ook niet verpest.
Wel bleef die gedachte. DGTL was en bleef voor mij met voorsprong het beste festival van 2014. De keuze om dit jaar weer te gaan was dan ook een logische, maar tevens een riskante. Het kon per slot van rekening eigenlijk alleen maar tegenvallen.
Toen de line up bekend werd volgde opluchting. Wederom verzorgde de organisatie een droom line up voor de liefhebber. En die liefhebber gaat naar dit festival voor de muziek. Vergeet alle leuke goedbedoelde nevenactiviteiten waar andere festivals zo over opgeven. DGTL is all about love for the music.

De oude scheepswerf die jaarlijks ruimte biedt aan meerder festivals was ruim van tevoren uitverkocht. Door de samenwerking met ticketswapp dit jaar kon de vertraagde liefhebber, zoals ondergetekende, alsnog aan een legitiem ticket komen door hier een secure swap ticket te kopen. Indien wenselijk kon je de naam op het ticket aan laten passen zodat je van tevoren al credits op je polsbandje kon laten zetten. DGTL werkte dit jaar niet met muntjes, maar polsbandjes. Nu ruim een week later ben ik er eigenlijk nog steeds niet over uit of dit nu een verbetering is.
Evenals andere jaren zat het weer mee. Weliswaar niet zo warm als vorig jaar, maar met een lekker zonnetje was het de zaterdag uit de wind erg goed toeven en was het zondag op het bekende middenterrein zo druk dat helden Michael Mayer en Roman Flugel met ongeveer net zoveel mensen op de stage stonden als ervoor. Tja, wij Nederlanders zijn nu eenmaal een zonwanhopig volkje. Het feit dat deze stage gelegen was naast het eetplein met onder andere pizza, prima hamburgers en de door mij begeerde biologische frietjes werkte waarschijnlijk nog eens extra mee.
Waar het bij bovengenoemde heren lekker rustig was, daar was er tijdens de sets van onder andere Maceo Plex, Dixon en Âme zo druk dat er nauwelijks ruimte was voor een dansje. Voor de konijnendanshaters onder ons ideaal, maar voor de gemiddelde liefhebber gewoon veel te druk. Het backstage podium tijdens Âme was zelfs zo vol dat we deze halverwege de overigens briljante set hebben verlaten. Op beide dagen was het na het wegtrekken van de zon bij de meeste stages gewoon te druk en dat is erg jammer want DGTL biedt zoveel goeds. Het gebruikelijke timetable checken om te kijken wie er waar draait heb ik dat dit jaar bij DGTL simpel zat achterwege gelaten. Elke tent stond als een huis!
Gek genoeg ging de enorme drukte niet ten koste van de sfeer. Het gemêleerde publiek was vrolijk en uitbundig. Variërend van de jonge hipster, de konijnendansers en de in het zwart geklede technovlinder, tot de oudere muziekliefhebber, de Geordie shore dames in spandex en zelfs her en der een verdwaalde Braziliaan. Alles was aanwezig!
De zondagavond kwam helaas snel en het werd tijd om naar de kluisjes te gaan. En dat bleek een hachelijke onderneming. Doordat het merendeel tot het einde bleef was het historisch druk bij de kluisjes. Op sommige punten werd ik door de duwende massa gewoonweg van de grond getild en voort geduwd. Hier zal de organisatie volgend jaar echt maatregelen moeten nemen. Die grote drukte is voor mij het enige punt van kritiek. Volgend jaar ben ik er uiteraard gewoon weer bij!
Vergeet de nevenactiviteiten, de draaimolen en de goedbedoelde grappige tentjes met belevenissen. DGTL breng muziek in zijn meest pure vorm. De overige festivals zijn gewaarschuwd want de lat ligt zo mogelijk nog hoger dan vorig jaar!