
Als festivalreporter maak je soms verkeerde keuzes. Met het enorme aanbod aan festivals in ons kleine landje is een verkeerde keuze dan ook snel gemaakt. Toen ik vorig jaar op 2 maart stond te stampen op de laatste editie van Energy in de Ziggo Dome zag ik al een aantal foto's voorbij komen op mijn telefoon die me deden vermoeden dat dit die dag ook wel eens het geval kon zijn. Dit jaar kreeg ik een herkansing en de bevestiging van mijn vermoeden.
Het festival waar ik op doel is CODE AM van organisatie 12 Inch City en dat wordt in Radio Kootwijk gehouden. Niet alleen het monumentale pand van dit voormalige zenderpark is bijzonder, want om er te komen moet je namelijk eerst een flink stuk de Hoge Veluwe op en bevindt je je dus letterlijk in de middle of nowhere. Ter illustratie: vierhonderd meter voor het festival stak een compleet gezin wilde zwijnen over. Inderdaad, vader, moeder en 9 kids! Naast het festival op de zaterdag is er de mogelijkheid om op de vrijdag en zaterdag te overnachten op een dichtbij gelegen camping waar vanuit het festival een aantal activiteiten worden gehouden. Hiervoor zijn er campingtickets beschikbaar.
Aangezien je met alleen een mooie locatie geen volle zalen trekt was er ook gezorgd voor een heerlijke line up met namen die dan wel niet bij het grote publiek heel erg bekend zullen zijn, maar waar de liefhebbers van smullen. Kolsch, Nuno dos Santos, Tapesh, KERK! en Musclefarm stonden onder andere op de time table. Laatstgenoemden plaatsten zelfs een bericht op de event pagina op Facebook waarin ze stelden reikhalzend uit te kijken naar dit event. Als dit duo, dat al draait sinds het einde van de vorige eeuw, zoiets roept dan weet je als organisatie dat je iets moois aan het doen bent.
Met dit alles in mijn achterhoofd trok ik afgelopen zaterdag met drie vrienden over de Veluwe naar het festival. De rust was eigenlijk het eerste wat me opviel bij aankomst. Ik voelde me net een van de acht FBI agenten die het onbewoond eiland betraden zoals in de film Mindhunters die hier tien jaar geleden werd opgenomen. Geen lange rijen en geen dreunende bas die je van honderden meters afstand hoorde. Vanwege de monumentenstatus van het pand is het aantal bezoekers gelimiteerd en vanwege, onder andere, de hierboven genoemde familie wilde zwijnen het pand goed geïsoleerd. Dit mocht echter de pret niet drukken en na een vlotte en vriendelijke controle grepen we ons eerste glas bier in de zon bij de vijver gelegen voor het pand. CODE AM was aan.
Eenmaal binnen liepen we bijna direct de muziek in. De basement stage op de begane grond stond in het teken van beleving en het wat rauwere werk. In de kleine open ruimtes vond je naast de DJ booth met o.a. Nick Crocket, SQL en Jonas Korbl ook bijvoorbeeld chillbankjes en zelfs een twisterspel. . Je waande je in een underground techno kelder met lekker rauwe beats en mensen die volledig uit hun dak gingen of zaten te chillen in een hoekje. Full on beleving dus.
In de Zenderzaal keken we onze ogen uit. Rondom was er glas waardoor je over het uitgestrekte Steppe landschap van de Hoge Veluwe keek. De stage was zo geplaatst dat de zon door het raam er achter naar binnen viel. Dit gecombineerd met een plafond dat zeker meer dan tien meter hoog is en een prima werkend rookcanon zorgde voor een bijna mystieke ruimte. Door het beperkte aantal bezoekers was deze zaal half vol. Hier was handig op ingesprongen door de organisatie door ook hier een aantal chill hoeken te plaatsen en meerdere stages met beanbags.
Ook de inwendige mens kon hier terecht. De organisatie staat bekend om het lekkere en bijzondere eten. Geen festival eten dit keer, maar gewoon lekker en bijzonder eten. Althans dit begreep ik van festivalgenoten. Een hardnekkige buikgriep hield mij die dag helaas ver uit de buurt van alles wat met eten te maken had. Vanuit de buikgriep is het bruggetje snel gemaakt naar datgene wat op de meeste festivals een drama is. Zelden heb ik zulke fijne toiletten gezien op een festival, hulde! Het geluid was prima en de sfeer zat er vanaf het eerste beat in. Kolsch, Tapesh en zeker Musclefarm draaiden waanzinnig! Er werd gedanst, gegeten, gepraat, gelachen en gegeten. Het voelde alsof ik me op een heerlijk buitenfestival bevond. Ook het natuurlijke licht wat door de gigantische ramen naar binnen scheen hielp daar bij gezien kozen wij de Zenderzaal wat een prima keuze bleek.
Samenvattend kan ik alleen maar zeggen dat ik het een waanzinnig feest vond. Ik heb me kostelijk vermaakt en kan niet wachten tot het volgende project van 12 Inch City. Oh ja, voordat ik het vergeet wil ik toch de familie Wild Zwijn hartelijk danken voor hun gastvrijheid.