We kwamen later aan in Utrecht dan gepland, maar wat hadden we er zin in. Gewapend met waterpistooltjes, ingesmeerde neus en een goed humeur was het tijd om eindelijk zomerkriebels te gaan voelen. Dat lukte sowieso al aardig door het ideale festivalweertje. Het parkeren, aanlopen en de binnenkomst verliepen vlotjes en soepel. We liepen direct door naar de mainstage waar Showtek het massale publiek aan het vermaken was. De booth was best hoog, maar ondanks dat stond Sjoerd, een van de twee broers van het DJ duo, op de reling een feestje te bouwen. Het publiek werd meegenomen en vanaf het VIP deck konden we de deinende massa goed los zien gaan. De toon was gezet, onze binnenkomer was vet. 

De main was mooi groots opgezet en vormde het centrum van het festival. Aan twee kanten stonden in totaal nog vier stages. Er was een uitgebreide foodcourt, genoeg ruimte om te chillen, stands ter ondersteuning van goede doelen en een heuse knutselclub. De hele dag door zag je creatief beschilderde bezoekers rondlopen. De kermis spin, de waterpijp area en de divers gekleurde tenten maakte het festivalplaatje compleet. Wat we helaas ook zagen was hier en daar een opstootje. Kan me voorstellen dat de combi van de hele dag hete zon en o.a. alcohol dit bevorderde.

We liepen na Showtek door naar SUPAH! DUPAH!, waar The Partysquad de tent entertainde met nummers als ‘Oh my’ en ‘Helemaal naar de klote’. Normaal niet mijn genre. Maar met een drankje op het gras, het zonnetje en nietsvermoedende mensen bespuitend, had ik het toch erg naar mijn zin. De tent was afgeladen en dat bleef de hele dag zo. Toen Girls Love DJ’s begon zijn we richting Super Sunday gelopen om niets van Housequake te missen. We hadden onze waterpistooltjes al veelvuldig gebruikt en na de eerste schok kregen we over het algemeen dankbare reacties voor de verkoeling. 

Zo ook backstage bij Super Sunday waar we iemand een beetje versuft in het gras zagen zitten. We spoten met volle kracht om hem wakker te schrikken. Hij antwoordde gelukkig met een lach. Het bleek Franky Rizardo te zijn. Hij heeft samengewerkt met Hardwell, Sidney Samson en Baggi Begovic. Hij heeft een unieke stijl met groovy Latin invloeden, veel percussie en vocals. Het verklaarde zijn toestand dat hij de avond ervoor een privé feestje had gehad met de naam de ‘Boiler Woem’. De naam verwijst natuurlijk naar de Boiler Room, oorspronkelijk uit Londen. Kleine intieme feestjes op geheime locaties, met niet de minste DJ’s, die via een livestream worden uitgezonden. Hij liet ons een filmpje zien van een vette booth, bijna moleculaal van opbouw met supercoole projecties. Hij had acht DJ’s en het feest was tot in de vroege uurtjes doorgegaan. Vandaag was hij alleen want niemand was nog fris genoeg om met hem mee te gaan. But the show must go on for the DJ!. Na dit gezellige praatje hebben we verder van ROOG en Erick-E genoten. Het decor van de Super Sunday tent was cool gedaan; een levensgrote vlinder met een lijf van discobollen, veel led en lasers. Uiteraard werd het compleet feest toen Housequake draaide, dat kon niet missen. 

Hierna doorgestruind naar Hardbeatz, de hardstyle area. Voor mij nostalgie omdat Darkraver op dat moment het podium had. Het was zeker een jaar of 17 geleden dat ik hem voor het laatst had zien draaien. Ik kan me herinneren dat hij er altijd een crazy show van maakte met attributen en outfits. Hij stond er net zo energiek als ik hem herinnerde en mixte nog net zo strak. Ik waande me weer even 16 jaar. Zelfs het oldschool dansje lukte nog.

Daarna werd het toch wel tijd om de gabber in te ruilen voor de shuffle bij de techno tent van Boel op Stelten. 2000 and One stond al even achter de decks, maar zijn afsluiter pikten we nog mooi even mee. Juan & Daniel Sanchez namen het roer over en door hun set konden we de rest van de avond onmogelijk wegkomen uit die hoek.

Het was tijd voor de eindshow. De zomerse uitstraling van de mainstage was inmiddels verruild voor een explosie van effecten. Het was al redelijk donker en het overgebleven publiek had zich verzameld. Het laatste kwartier was echt genieten. Koyu, een Duits-Turkse DJ sloot af met nummers als ‘Summertime sadness’, ‘Apollo’ en ‘Earth meets Water’. Wat er aan vuurwerk de lucht in ging was spectaculair. Als je dacht dat het genoeg was, kwam er nog veel meer. Ik heb zelden zo’n afsluiting meegemaakt en wat ga je dan met een lekker gevoel naar huis.

We hadden bij dit festival nergens lange wachtrijen, alles was duidelijk en overzichtelijk, de line-up was goed, het was goed vol maar niet te druk. Het prachtige weer was geluk hebben, maar zelfs zonder zon had ik het op de Vredenburg naar mijn zin gehad. Voor mij de eerste keer Zomerkriebels, maar zeker niet de laatste. 

Reporter: Miranda Prins

De foto's van Zomerkriebels